Edward Stachura. Poezje (z opracowaniem)

Tomik utworów Edwarda Stachury wydany w 2010 r. zawiera utwory poety oraz moje opracowanie – dokładne, analityczne, w którym nie tylko prezentuję biografię Steda, ale staram się dać szeroki zarys interpretacyjny jego liryków.

Oto fragment książki:

Jakimi przydomkami obdarzali Stachurę krytycy, wielbiciele jego legendy, a także zagorzali jej przeciwnicy? „Guru-Stachuru”, „łagodny buntownik”, „odmieniec”, „prostaczek Boży”, „poeta przeklęty”, „święty Franciszek z chlebakiem”, „płaksiwy smętek” – to tylko niektóre z określeń próbujących ująć w ramy i w jakikolwiek sposób sklasyfikować niezwykłe zjawisko literackie i biograficzne, jakim było pojawienie się barda epoki „małej stabilizacji”. Jednak Sted nie dał się w żaden sposób „uporządkować” czy „zaszeregować”, mimo że jego rodzina, a często też sami krytycy, protestowali przeciwko dorabianiu mu „gęby” bożyszcza. Matka poety, Jadwiga Stachurowa, pytała ze zdziwieniem: „Dlaczego oni robią z Edka boga?”.

Ubrany w dżinsy i wojskową kurtkę, z chlebakiem i gitarą, jest jakby żywcem wyjęty z panteonu młodzieżowej kontrkultury lat sześćdziesiątych, chociaż niewiele, lub zgoła nic nie miał z nią wspólnego – twierdzi L. Bugajski. I chyba należy mu przyznać rację.

Urodziłem się 18 VIII 1937 r. w Pont-de-Cheruy (Departament Isere) we Francji. Dzieciństwo miałem spokojne i piękne. Kiedy miałem 7 lat, śniło mi się, że posiadam zdolność lotu. W tym czasie zacząłem uczęszczać do francuskiej szkoły elementarnej i sny zaczęły się zmieniać jak nowe obrazy w fotoplastykonie – cytat ten, wyjęty z życiorysu poety, złożonego w sekretariacie KUL-u, gdy zdawał na romanistykę, zdaje się niezwykle trafnie odzwierciedlać istotę jego egzystencji jako osobliwego i barwnego zjawiska – poetyckiego lotu mistrza pióra, podróży kończącej się bolesnym upadkiem w nicość – zerwaniem więzi rodzinnych i towarzyskich, ogromnymi cierpieniami wywołanymi chorobą duszy, aż wreszcie przedwczesną samobójczą śmiercią. [...]